INITIUM EPISTOLAE EPISCOPORUM

Hesychius, Pachomius, Theodorus, Phileas, Meletio dilecto et comministro in Domino, salutem: Simplici ratione incerta verba aestimantes, quae de te audiebantur; quibusdam ad nos pervenientibus, nunciatur aliena a more divino, et regula ecclesiastica, quae a te conantur, immo magis fiunt, quae nec auribus suscipere vellemus, considerantes in magnitudine audaciam et conatus incertos. Sed quoniam in praesentia advenientes multi his fidem imposuerunt, et contestari facta non dubitabant, nimis admirantes compulsi sumus has litteras conficere ad te. Qualem etiam commotionem et tristitiam communionem omnibus, et singillatim unicuique, praebuit a te facta ordinatio in paroeciis ad te minime pertinentibus, nec dicere etiam praevalemus. Pauca tamen te arguentes non cessavimus.

Lex est patrum et propatrum, quam nec ipse ignoras, constituta secundum divinum et ecclesiasticum ordinem; nam cuncta pro Dei placito et zelo meliorum ab ipsis est constitutum et fixum, in alienis paroeciis non licere alicui episcoporum, ordinationes celebrare. Quae lex bene nimis magna est, et cum sapientia adinventa. Quoniam primum oportet conversationem et vitam eorum, qui ordinantur, cum magna scrupulositate scrutari; deinde, ut omnis confusio et turbulentia auferatur; vix enim unusquisque paroeciam regere poterit suam, et magna sollicitudine multisque cogitationibus ministros reperire, cum quibus omne tempus vitae transegit, et in manibus ejus sunt educati. Tu autem nihil horum considerans, nec futura contemplans, nec beatorum patrum nostrorum et Christo susceptorum per successiones legem; neque magni episcopi ac patris nostri Petri honorem, ex quo cuncti per spem, quam habemus in Domino Jesu Christo, pendemus; nec nostris incarcerationibus et temptationibus, et cotidinianis ac multiplicatis opprobriis, nec oppressionibus et angustiis apud omnes, placatus, omnia pariter evertere ausus es. Pro quibus quae tibi excusationis occasio relinquetur?

Sed forsitan dices; egentibus gregibus ac desolatis, pastore non subsistente, ne multorum incredulitate multi subtrahantur, ad hoc perveni. Sed certissimum est, illos non egere: primum quia multi sunt circumeuntes et potentes visitare; deinde et si quid ab ipsis negligentius agebatur, oportuerat ex populo properare, ac nos exigere merito. Sed sciebant se ministrorum non esse egenos, et ideo ad hos petendos non pervenerunt. Sciebant, quod monentes eos ab hac inquisitione aut dimittebamus, aut cum omni scrupulositate fiebat, quod utile videbatur; fiebat enim sub arguente, et in manibus probitate constituta cogitabatur. Tu autem tam viliter quorumdam considerans deceptiones et inania verba, subreptus ad ordinationes prosiluisti. Se enim adstringebant circumstantes te, et compellebant, ignorantes ordinem ecclesiasticum, oportuerat te sequentem regulam literis nos edocere, et ita, quod expedire videbatur fiebat. Si forte quidam persuadebant tibi dicentes, de nobis finem esse factum; quod nec tibi ipsi erat ignotum, quod essent multi euntes et redeuntes ad nos, qui poterant visitare; etsi hoc fuisset, oportebat te majoris patris expectare judicium et hujus rei permissionem. Sed horum nihil cogitans, et aliud sperans, immo magis nostri curam non gerens, praepositos quosdam populo providisti; nam jam cognovimus et chrismata fuisse, quod multis tua displicuit inrationabilis ordinatio.

Ad haec nec beatissimi provisoris et induti Christum, omnium nostrum apostoli, Pauli verbum suasit morari, et propositum facile continere, qui scribens acceptissimo filio Timotheo dicit, Manus nemini cito imposueris, nec communicaveris peccatis alienis; pariter suam erga illum demonstrans providentiam, et exemplum ac legem, qua cum omni scrupulositate et cautela eligantur ordinando. Adnuntias imposterum tibi, ut regulae tutum et salubrem terminum confirmare studetur.

FINIS EPISTOLAE EPISCOPORUM.

Quae sequuntur, posuit Scriptor Anonymus Ἀποσπασμάτων de Schismate Meletiano.

Hanc epistolam postquam suscepit et legit, nec rescripsit, nec ad eos perrexit ad carcerem, nec ad beatum Petrum iit; omnibus autem his episcopis, presbyteris, ac diaconibus Alexandriae apud carcerem martyrium passis, ingressus est statim Alexandriam. Erat autem in civitate quidam Isidorus nomine, moribus turbulentus, doctoris habens desiderium, et Arius quidam habitum portans pietatis, et ipse doctoris desiderium habens. Hi postquam cognoverunt cupiditatem Meletii, et quid esset, quod requireret, succurrentes ei, invidentes scilicet pontificatum B. Petri, ut cognoscatur concupiscentia Meletii, presbyteros, quibus potestatem dederat B. Petrus de paroecia visitare Alexandriam, latentes Meletio demonstraverunt. Commendans eis occasionem Meletius separavit eos, et ordinavit ipse duos, unum in carcere, et alium in metallo. His agnitis B. Petrus cum multa patientia populo scripsit Alexandrino Epistolam hoc modo.

INITIUM EPISTOLAE DOMINI PETRI EPISCOPI ALEXANDRIAE.

Petrus in fide Dei stabilitis, dilectis fratribus in Domino, salutem. Quoniam cognovi Meletium nihil per utilitatem, cui nec beatissimorum episcoporum ac martyrum epistola placuit, sed insuper ingressum nostram paroeciam tantum sibi adsumpsisse, ut etiam ex mea auctoritate presbyteros, et quibus permissum erat egentes visitare, conaretur separare, et indicium suae cupiditatis in principatu, quosdam sibi ordinasse in carcere; modo illud observate, ne ei communicetis, donec occurram illi cum sapientibus viris, et videam quae sunt, quae cogitavit. Valete.